نقد روانکاوانه شرح پریشانی وحشی بافقی

درشعرِ«شرح پريشاني»، وحشي بافقي، به شرح رابطه عشقي خود با معشوق خود مي پردازد. با توجه به نظرية «ناخود آگاه» فرويد، شاعر در روند شرح حال پريشاني خود كلمه ها و جمله هايي را نا خواسته از ضمير و «ناخود آگاه» يا «نهاد» خود بر زبان مي¬آورد كه نهاد و ضمير او را براي ما آشكار مي¬سازد. با اين همه شاعر با داشتن « خودآگاه» نيرومند تلاش مي¬كند «ناخودآگاه» خود را به گونه¬اي ماهرانه مهار كند و بر واقعيت دروني خود سرپوش بگذارد. به گفتة فرويد با اين كارش اميال خود را به « ناخود آگاه» مي¬سپارد و بهاي متمدن شدن خودش را مي پردازد. در اين راه شاعر گاهي با اشاره به داستا ني كهن و مقدس لغزش زباني خودش را توجيه مي¬كند. كوشش وحشي يعني جدال ميان «خودآگاه» و « ناخود آگاه» باعث ايجاد نوعي تضاد دروني در اين شعر شده¬است كه تا پايان شعر ادامه دارد و شاعر نمي¬تواند خودش را از اين تضاد رها كند و نتيجه¬اي قطعي بگيرد. و شايد به اين دليل است كه به درد دل مي¬پردازد، بلكه سخنانش دل معشوق را نرم كند و با او كنار بيايد.

وحشي بافقي، نقدِ روانكاوانه، ناخود آگاه، خود آگاه