ادبیات و شعر، با توجه به تعهد خویش، نقشی پررنگ و ماندگار در فرهنگ یک ملت دارند. بخش عظیمی از شعر معاصر فارسی به جنگ تحمیلی و ادبیات دفاع مقدس اختصاص یافته است. در طول هشت سال دفاع مقدس، زنان دوشادوش مردان در تمامی صحنه‌ها حاضر بوده و به دفاع از کشور خویش پرداختند. در این میان زنان شاعر، زبان به دفاع مشروع از کشور و وطن خویش گشوده‌اند و در کنار ابراز حس وطن‌دوستی خویش، به یاد و ذکر نام‌ویاد شهیدان پرداخته و با آوردن نمادها و عناوین مختلف نسبت به ظلم و ستم متخاصمان بعثی اعتراض کردند. طاهره صفارزاده و سپیده کاشانی دو تن از مِهین‌بانوانی هستند که شعر خویش را وقف دفاع از کشور و ملت خویش ساختند. هر دو شاعر علاقۀ وافری به وطن خویش داشته و آن را به مادر تشبیه ساخته‌اند. دو شاعر از نمادهای انسانی مثل امام‌حسین(ع)، حضرت مهدی(عج) و... برای مبارزان و شهیدان ملت خویش، نیز نمادهای حیوانی مثل گرگ، دزد و شیاطین برای دشمنان بهره برده‌اند. مقالۀ حاضر می‌کوشد با استفاده از روش توصیفی‌تحلیلی و با بررسی مضامین ادبیات پایداریِ مرتبط با دفاع مقدس، به بررسی مؤلفه‌های پایداری در شعر این دو شاعر زن بپردازد.
کلید واژگان :دفاع مقدس زنان شعر ادبیات پایداری وطن
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک