تعزیه زبده ترین و ناب ترین ریختار تئاتر سنتی ایران و حاصل آفریشنگریهای شیعیان این سرزمین بوده است . تعزیه نمایش سوگرنجیهای دین سروان ( انبیاء و ائمه – اولیا) و خویشاوندان و پیروان ایشان و از آن میان به ویژه روایتگر نمایشگرانه شهادت امام حسین (ع) و جمعی از خویشاوندان و یاران او و نیز اسارت جمعی دیگرا ز آنان بوده است . تعزیه در سیستان نیز روایتگر دو نیروی خیر و شر ، اولیا واشقیاء و مصائب اهل بیت می باشد . و از قدمتی بسیار طولانی در این سرزمین تمدن خیز بر خوردار می باشد، تعزیه بنا به ساختار روایگونه ، نشانه ها و سمبل های خاص در هرمکان بویژه در سیستان به تناسب تغییرات و یژه ای را درون خود وارد کرده است؛ از نشانه های لباس ، صحنه ، رنگ ، موسیقی گرفته تا نسخه های تعزیه به تناسب اقلیم وجغرافیای محل تاثیر و تاثیرات خاص خود را وارد نوده و بر آن اثر گذاشته است. نسخه های موجود در طول زمان با نسخ معتبر که تفاوتهایی پیدا کرده است. کنکاش در کوشش و ابزار تعزیه به عنوان نماد و نشانه های اصلی ؛ همچنین تاثیر موسیقی محلی گرچه مقدار جایگزین سازهای اصلی تعزیه ( بادی – زهی – کوبه ای ) به عنوان یک رکن اصلی شده است. سر آخر این پژوهش سعی دارد زمن پاسخ به سئوالات طرح شده به سنت و چگونگی برگزاری تعزیه خوانی در سیستان دست یابد .
کلید واژگان :تعزیه، سیستان ، نماد و سمبل ها، تضاد، عناصر شکل دهنده
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک