نقش شهرداری و شورای شهر بعنوان یک مدیریت واحد شهری در نوسازی و بازسازی در بافت های فرسوده

اسکان بشر، نقشی تمدن ساز در فرآیند تاریخی توسعه جوامع داشته است. در این فرآیند شهرها به مثابه برترین سطح اسکان، کانون ایفای این نقش بوده اند. این در حالیست که امروزه در اکثر شهرها، فرسودگی شهری باعث تنزل کیفیت زندگی شده است. بافت های فرسوده که با گذشت زمان و تحت تأثیر عوامل طبیعی و یا انسانی پدید آمده اند، به بروز ناپایداری شهری و ناهنجاری کالبدی- اجتماعی منجر شده اند. این بافت ها معمولاً دارای ویژگی های کالبدی – اجتماعی متمایز از سایر بافت ها هستند. تراکم بالای جمعیت، بافت ریزدانه، محدودیت شبکه های دسترسی به ویژه سواره ها، خدمات رسانی نامطلوب، ناهنجاری رشد فقر و بالا بودن میزان جرم از خصایص اجتماعی بافت های فرسوده می باشند. این مشکلات موجب از میان رفتن حس تعلق و مشارکت ساکنین، ایجاد زمینه مهاجرت آنها و بعضاً افزایش حاشیه نشینی می شود. شهر به مثابه عنصری پویاست که آسیب دیدن بخشی از آن، باعث لطمه دیدن سایر بخش ها می شود. در این میان مدیریت شهری با اعمال تدابیری در جهت احیای بافت های فرسوده، نقش بسزایی در کاهش این عواقب دارد. در این مقاله راهکارهای اجرایی مدیریت شهری در بهسازی، نوسازی و باسازی از ابعاد اقتصادی، کالبدی-عملکردی و مدیریتی ارائه می شود. دراین راستا از مطالعات اسنادی، کتابخانه ای و میدانی و روش های تحلیلی-توصیفی استفاده شده است.

شهرداری، شورای شهر، مدیریت واحد شهری، بافت فرسوده، نوسازی، بازسازی.