تحقیق حاضر كوششي در جهت بررسی وضعیت صادرات و واردات بین‌المللی کشور می‌باشد. مطابق با سوالات پژوهش به پارامترهایی نظير سياستهای وارداتی، قیمت‌گذاری، سياستهای صادراتی دولت، قوانين تجاري و مالي در زمینه صادرات و واردات توجه دارد. همچنين به میزان صادرات و واردات درفاصله زماني سالهاي 1372 تا 1392 و به بررسی تغيير و تحول واردات و صادرات بين‌المللی بعد از سال 1382 به دلیل اهميت موضوع توجه شده است. داده‌های آماری مستقيماً از اتاق بازرگانی جمهوری اسلامی ایران گرفته شده است. موقعیت خاص ایران از لحاظ جغرافیایی به عنوان پلی بین آسیا و اروپا و دسترسی به آبراهه‌های بین‌المللی آنرا بعنوان یکی از قطب‌های بالقوه صادرات قرار داده است. ايران می‌بايست در رابطه با تجارت خارجي جهت‌گيري‌هاي خود را به نحوي تغيير دهد تا صادرات كالاهاي مصنوع به ويژه محصولات ماشيني، تجهيزات الكترونيكي، صنايع سبك و نساجي و محصولات با فناوري پيشرفته ارتقا يابد. به عبارتی تا زمانی که صادرات غيرنفتي ايران توسعه پيدا نکند و متنوع‌تر نشود و سياست خارجي مسالمت‌آميز تداوم نيابد، تجارت ايران با مواردی همانند اتحاديه اروپا به شدت آسيب‌پذير خواهد بود. براي رسيدن به اهداف بلندمدت در توسعه صادرات غيرنفتي با بررسي و كنكاش دقيق فرصت‌ها و تهديدهاي پيش روي اقتصاد ايران در حوزه جهاني‌شدن مي‌توان به رفع محدوديت‌ها و ضعف‌هاي موجود در زيرساخت‌هاي اقتصادي كشور مرتبط با صادرات پرداخت و با گرايش به توليد صادرات‌گرا، مهارت‌هاي لازم را براي صادرات موفق با در نظر گرفتن مزيت‌هاي اقتصاد ايران و با توجه به آزادسازي تجارت جهاني، در چارچوب برنامه‌هاي توسعه ارتقا بخشيد.
کلید واژگان :
صادرات جهانی، سياستهای وارداتی، پیوندهای اقتصادی، آمایش سرزمین، تجارت بین‌المللی
