دولت محلی و توسعه شهری با تاکید بر ایران

حل مشكلات توسعه نيافتگي شهري در كشورهاي در حال توسعه به تنهايي از عهده دولت ساخته نيست. ضرورت-هايي مانند ناكارآمدي دستگاه¬هاي دولتي، كمبود منابع مالي و افزايش خواست مردم براي مشاركت در امور و فشار سازمان¬هاي بين¬المللي، سازمان¬هاي غيردولتي(NGOs) را به عنوان يك راه حل مناسب مطرح ساخته است. اما فعاليت مطلوب اين سازمان¬ها بستگي به وجود شرايط مناسبي در چهار عرصه دولت، شهرداري، سازمان¬های غيردولتي، و دولت محلي دارد. به لحاظ نظري دولتي كه در ساختار و سياست¬ها و برنامه¬ها ظرفيتي براي پذيرش مشاركت و همكاري بازيگراني چون سازمان¬هاي غيردولتي ندارد، بديهي است كه در آن عرصه¬ای براي فعاليت اين سازمان¬ها فراهم نيست. همچنين در نظام كنوني اداره امور كشور كه نهادهاي محلي مانند شهرداري وابستگي شديد به دولت از نظر مسائل مالي و اداري دارند، عرصه چنداني براي آنها به جهت داشتن ابتكارات مديريتي و ظرفيت¬سازي و ايجاد انعطاف سازماني براي همكاري با سازمان¬هاي غيردولتي، در دسترس نيست. آنچه که در این مقاله مورد هدف می¬باشد بررسی نقش دولت محلی در توسعه شهری است و این که این موضوع در ایران چه وضعیتی دارد. لذا مقاله حاضر با روش توصيفي- تحليلي درصدد آن است که نقش و جایگاه دولت محلی را در توسعه شهری در کشور مورد بررسی قرار دهد. نتایج نشان می¬دهد که نقش دولت محلی در توسعه شهری ایران چندان کارامد و پررنگ نیست، لذا شهرها از روند توسعه مطلوبی برخوردار نیستند و مردم نقش چندانی در امور شهری خود ندارند.

دولت محلي، شهر، توسعه شهري، مشاركت، نهادهاي محلي