سطح بندی توسعه در مناطق روستایی سیستان و بلوچستان

روش¬هاي کمي معیاری مناسب در جهت سطح بندي و سازماندهی فضایی- مکانی سکونتگاه¬های روستایی محسوب می گردند. آنالیز تاکسونومی عددی یکی از کاربردی¬ترین روش های درجه بندی، مقایسه و تعیین درجه برخورداری است که ضمن کمک به شناخت ميزان نابرابري و شناسايي نقاط محروم، می¬تواند زمینه برنامه ريزي و نیل به توسعه متعادل را فراهم سازد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف سطح بندی توسعه¬ در مناطق روستایی استان سیستان بلوچستان، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی- اقتصادی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص زیربنایی، بهداشتی، خدماتی- اداری براي 7 شهرستان که بصورت تصادفی بعنوان جامعه آماری انتخای گردیده¬اند با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و نرم افزارهای ExcelوSpss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد ارزیابی قرار دهد. تحلیل آماری داده¬های موجود حاکی از آنست که توزیع ناعادلانه امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان سیستان بلوچستان گردیده است. بطوری که در شاخص¬های زیربنایی مناطق روستایی شهرستان نیک شهر با 47/0 بیشترین توسعه و شهرستان چاه بهار با 86/0 کمترین میزان توسعه را دارا بوده¬اند. در سطح بندی شاخص¬های بهداشتی نیز روستاهای¬نیک شهر با 21/0 بیشترین توسعه و مناطق روستایی شهرستان خاش با 83/0 کمترین توسعه را داشته¬اند. در شاخص های خدماتی- اداری نیز زابل با 12/0 بالاترین توسعه و چاه بهار با 77/0 پایین¬ترین میزان توسعه را به خود اختصاص داده اند. نتایج همچنین نشان می¬دهد محرومیت بالا در برخورداری از شاخص های زیربنایی و بهداشتی در مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان بسیار مشهود است.

سطح¬ بندی، توسعه، مناطق روستایی، سیستان و بلوچستان، تاکسونومی عددی