مقایسه شاخص توسعه انسانی در ایران و ترکیه (بین سال های 2010 تا 2012)

توسعه را به رشد همراه با افزايش ظرفيت‌هاي توليدي، اعم از ظرفيت‌هاي فيزيكي، انساني و اجتماعي تعریف می‌کنند. تا پيش از دهه 70 ميلادي، درآمد سرانه به عنوان مبناي سنجش توسعه‌يافتگي كشورها در نظر گرفته مي‌شد. اما سپس بدین نتیجه رسیدند که اگر چه رشد درآمد سرانه براي ارتقاي سطح رفاه لازم است، اما نمي‌تواند بسياري از جنبه‌هاي مهم زندگي را منعكس كند. براي اين منظور از شاخص توسعه انساني بعنوان مقياس اندازه‌گيري توسعه سود جسته شد كه ابعاد اجتماعي و فرهنگي و بهداشتی را در كنار بُعد اقتصادي توسعه مد نظر قرار مي‌دهد. اين مقاله، به بررسي و ارزيابي جايگاه شاخص توسعه انساني بر اساس گزارش توسعه انساني برنامه توسعه سازمان ملل متحد طي سال هاي 2010-2012 و مقايسه اين شاخص در ايران و تركيه مي‌پردازد. نتايج اين پژوهش نشانگر بهبود روند شاخص توسعه انساني در هر دو كشور ايران و تركيه است. گرچه ایران از وضعیت بهتری برخوردار بوده اما رشد بسیار ضعیفی را بدست آورده و در سال 2012 افزایشی را شاهد نبوده است. اما ترکیه روند صعودی خود هرچند با سرعت کم ادامه داده است. با بررسی ابعاد تشکیل دهنده شاخص توسعه انسانی این نتیجه حاصل شد که در 2 بُعداستاندارد زندگی و امید به زندگی ترکیه وضعیت بهتری را داراست و فقط در بُعد آموزشی است که ایران عملکرد بهتری را داشته است. همچنین با توجه به سرمایه گذاری‌های انجام شده در ترکیه بر روی بعد آموزش نیز می‌توان عنوان نمود که این کشور در مسیر تبدیل شدن به قدرت برتر منطقه گام بر می‌دارد.

توسعه انسانی،ایران، ترکیه، سازمان ملل، شاخص نابرابری.