در ایران تيره گز با دو جنس و 29 گونه بعد از تيره اسفناج، بيشترين گونه هاي هالوفيت را داراست. عمده زيستگاههاي آن، خاكهاي خشك بياباني، شوره زارها و مسير آبهاي جاري؛ رودخانه ها، آبگيرهاي دائمي و فصلي است. گونه های مهاجم (Invasion Species) گونه های غیر بومی هستند که به زیستگاه های دست نخورده یا کمتر دست خورده، حمله می کنند. گز تمایل به گسترش به سمت توده های متراکم در امتداد کریدورهای جنگل های حاشیه ی رودخانه دارد و رقابت تهاجم گرایانه با گونه های بومی انجام می دهد (رودخانه طبق تعریف باز کنوانسیون رامسر از تالاب جزو تالاب ها ی آب شیرین محسوب می شود). گز باعث افزایش شوری خاک در مناطقی که تصرف می کند، می شود. به اوج رسیدن شوری در محیط، شرایط مساعدتری را برای گز باعث شده و موجب می شود گیاهان بومی کمتر بتوانند موفق شوند. پوشش گیاهی حاشیه اکوسیتم های آبی دارای عملکرد های زیادی می باشند. به طوری که ترکیب درختان، درختچه ها و پوشش علفی موجود در اصلاح و بهبود کیفیت آب با جابجا کردن رسوبات و مواد شیمیایی موجود در آب تالاب ها نقش قابل توجهی را ایفا می نماید. هدف از این مطالعه، تعیین اثرات حضور یا غیاب گز و هم چنین چگونگی سهم گز در مورد عامل تنوع زیستی هم در پوشش گياهي و هم پوشش جانوري است، هم چنين فاکتور شوری خاک مورد اندازه گیری قرار گرفته و مقایسه ای بین رویشگاه هایی که گز زندگی می کند، و در آن وجود ندارد، انجام پذیرفته است تا نقش اين گونه در مورد عامل شوري خاك و تنوع زیستی مورد بررسي قرار گيرد.
کلید واژگان :تالاب، گز،گونه مهاجم، تنوع زيستي، شوري، حاشيه رودخانه
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک