اثر قطع آبياري و كاربرد پتاسيم بر عملكرد و اجزاي وابسته به آن در برنج رقم طارم محلي

اين آزمايش به صورت كرت‌هاي خرد شده در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در مزرعه‌اي واقع در شهرستان نور در سال 1388 اجرا شد‌. قطع آبياري به مدت 15 روز در چهار مرحله‌ي ابتدا، اواسط و انتهاي پنجه‌زني (آغازه گل آذين) و مرحله خوشه‌دهي كامل به عنوان عامل اصلي و مقادیر 0، 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار پتاس خالص از منبع کلرور پتاسیم که در دو مرحله و به میزان 50 درصد قبل از نشاءکاری و 50 درصد در زمان تشكيل اولين جوانه خوشه در غلاف مصرف شد، به عنوان عامل فرعي بودند. نتايج نشان داد قطع آبياري در مرحله‌ي خوشه‌دهي كامل موجب كاهش معني‌دار تعداد خوشه در متر مربع و وزن هزار دانه و در نتيجه افت شديد عملكرد دانه (50/489 گرم در متر مربع) گرديد. بيشترين تعداد خوشه در متر مربع، عملكرد دانه (20/540 گرم در متر مربع) و عملكرد بيولوژيك با قطع آبياري در مرحله اواسط پنجه‌زني حاصل شد. با افزايش كاربرد پتاسيم در مقايسه با تيمار شاهد تعداد خوشه در متر مربع، وزن هزار دانه و در نتيجه عملكرد دانه، عملكرد بيولوژيك و شاخص برداشت به ترتيب به نسبت 81/12، 28/5، 39/16، 06/6 و 10 درصد روند افزايشي داشتند. بنابراين، مرحله خوشه‌دهي كامل به قطع آبياري بسيار حساس است، زيرا باعث كاهش عملكرد دانه و اجزاي عملكرد شد.

برنج‌، پتاسیم‌، عملكرد دانه، قطع آبياري‌.