مقايسه فشار رواني كاركنان ورزشکار و غيرورزشکار دانشگاه علوم و فنون مازندران

اين تحقيق به بررسي تاثير ورزش بر فشار رواني كاركنان دانشگاه‌هاي دانشگاه علوم و فنون مازندران پرداخته است. روش شناسی: جامعة آماري تحقيق حاضر را 80 نفر از کارمندان این واحد دانشگاهي بودند که به طور تصادفي انتخاب شدند. با استفاده از دو پرسشنامة ويژگي‌هاي فردي و فشار رواني شخصي در چهار حيطه(پاسخ‌هاي جسمي، رفتاري، شناختي و هيجاني) دانش¬هاي مورد نياز جمع‌آوري شد. كاركنان بر اساس ميزان شركت در فعاليت‌هاي ورزشي به دو دسته ورزشكار و غيرورزشكار تقسيم شدند. نتايج: بررسي‌ها نشان داد كه بين فشار رواني كاركنان ورزشكار و غيرورزشكار تفاوت معني داري وجود داشت. به طوريكه فشار رواني كاركنان ورزشكار كمتر از كاركنان غيرورزشكار بود (p<001) و كاركنان ورزشكاري كه در طول هفته تعداد جلسات تمرين بيشتري داشتند به طور معني‌داري فشار رواني كمتري را نشان دادند. همچنين با افزايش مدت هر جلسه تمرين در كاركنان ورزشكار، فشار رواني روند كاهش را نشان ‌‌داد، اما اين تفاوت‌ها فقط در پاسخ‌هاي جسمي بين زمان 15 و 90 دقيقه معني دار بود. فشار رواني كاركنان ورزشكاري كه سوابق طولاني‌تري در فعاليت‌هاي ورزشي داشتند كمتر بود و نيز فشار رواني كاركنان ورزشكار داراي سابقه‌ قهرماني در هر چهار حيطه، بيشتر از كاركنان ورزشكار بدون سابقه قهرماني بود، اما اين تفاوت‌ها در هيچ يک از حيطه ها معني‌دار نبود. بحث و نتیجه گیری: نتايج حاكي از آن است كه تمرينات بدني و ورزش، يك شيوة مفيد و موثر در مديريت فشار رواني و كاهش فشار عصبي مي‌باشد، كه بايد مورد توجة مديران سازمان قرار گيرد و متغيرهايي مانند مدت، شدت و تكرار مناسب ورزش عوامل مهمي هستند كه مي‌توانند در نيل به اهداف سازماني بيشتر مفيد واقع شوند.

فشاررواني، بهداشت رواني، کارکنان، ورزشکار، غيرورزشکار