نقش تعیین کننده صفات شخصیتی و عزت نفس در اقدام به امر به معروف و نهی از منکر

هدف از پژوهش بررسی رابطه صفات شخصیتی و عزت نفس کارکنان با میزان اقدام آنان به امر به معروف و نهی از منکر در محیط کار بود. تعداد 304 نفر از کارکنان ادارات آموزش و پرورش استان خراسان شمالی به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و زیر مقیاس های رک گویی، نظم و ترتیب، قاطعیت، خویشتن داری، دل رحمی و محتاط بودن در تصمیم گیری از پرسشنامه شخصیتی نئو(گروسی فرشی، 1380)، پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ(1965) و مقیاس محقق ساخته اقدام کارکنان اداری به امر به معروف و نهی از منکر را تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با شاخص های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام صورت گرفت. نتایج نشان داد که میان صفات شخصیتی مورد بررسی به جز نظم و قاطع بودن، رابطه مثبت و معناداری با اقدام به امر به معروف و نهی از منکر داشتند. میان عزت نفس با امر به معروف و نهی از منکر رابطه معناداری بدست نیامد. رگرسیون چند متغیری به روش گام به گام نیز نشان داد که محتاط بودن در تصمیم گیری و خویشتن داری بهترین پیش بینی کننده اقدام به امر به معروف و محتاط بودن در تصمیم گیری بهترین پیش بینی کننده های نهی از منکر می باشند. نمره کل امر به معروف و نهی از منکر نیز در بهترین مدل به وسیله محتاط بودن در تصمیم گیری پیش بینی می شد. در مجموع چنین به نظر می رسد صفات شخصیتی برخی می‌توانند بر روی اقدام کارکنان به امر به معروف و نهی از منکر اثرگذار باشد.

امر به معروف و نهی از منکر؛ صفات شخصیت؛ عزت نفس