نقش معماری یادمانی در باززنده سازی هویت انسانی و شهری

یکی از الگوهای هویت ساز شکل گیری کالبد و ساختار شهر ایرانی معماری مقبره ای/تک بنا می باشد. در پژوهش انجام شده در راستای هویت شهرهای ایرانی کمتر به این موضوع گذر و نظری انگاشته شده است. واکاوی این جستار می تواند روزنه ای بگشاید بر گونه شناسی اهمیت و جایگاه معماری تک بنا/یادمان در راستای باززنده سازی هویت انسانی و شهری. هدف از این پژوهش:جایگاه و گونه شناسی بناهای یادمانی در سامانه شهری، توجه به خلاقیت معماری با تلاش در دیگر زمینه های هنری به خصوص شعر،موسیقی، تئاتر، سینما و...،آشنایی با اندیشه هنرمندان،فلاسفه،شعرا و ...جهت برداشت از تفکر و تعقل آنها به صورت مفهومی و بصری در قالب یادمان می باشد که به برخی از مشخصات مهم از جمله: شخصیت و طریقت حسین پناهی، هویت مکانی یادمان، گونه شناسی معماری یادمانی، همگرایی از طریق مرکزیت، شعر و ادبیات در طراحی معماری، رویکرد انسان گرا-سیما شناسی یادمان می پردازیم. در پایان الگوی تکمیل شده یادمان زنده یاد حسین پناهی به صورت همگرا با الگوهای خوانش پذیر هویت ایرانی- اسلامی وحدت این واتگر را به پایان می رساند. نتایج این پژوهش می تواند راهبرد مناسبی برای طراحی معماری مقبر ه ای درسامانه ی شهری شهر های معاصر باشد.

یادمان، هویت، انسان شناسی، حس مکان، حسین پناهی