شدت و مدت تمرين همواره به عنوان يكي از اصلي ترين عوامل موثر در اكسيداسيون چربي و
كربوهيدرات شناخته شده است. تغيير جهت در استفاده از سوبسترا با افزايش شدت تمرين صورت
مي گيرد. بدين صورت كه در شدت هاي بالا سوخت اصلي كربوهيدرات ها هستند و هر چه شدت
كاهش پيدا كند سهم چربي ها بيشتر خواهد شد. مدت فعاليت نيز عامل مهم تعيين كننده نوع سوخت
غالب هنگام فعاليت هاي ورزشي است. به محض اينكه مدت فعاليت افزايش پيدا كرد اكسيداسيون
EPOC كربوهيدرات كل كاهش و اكسيداسيون چربي افزايش پيدا مي كند ( 1). از طرفي ديگر مقدار
3) در پژوهشي، به بررسي اثر دويدن روي ) .( نيز، با شدت و مدت فعاليت بدني ارتباط دارد ( 2
تردميل تا واماندگي بر اكسيداسيون چربي، با هزينه انرژي غير مشابه پرداختند. ولي هدف از تحقيق
آنان مقايسه اكسيداسيون چربي در دامنه اي از شدت هاي ورزشي بين زنان و مردان بود. با اين حال با
بررسي هاي انجام شده پژوهشي كه به مقايسه اكسيداسيون سوبسترا و هزينه كل انرژي غير مشابه در
طي دويدن تا واماندگي با شدت هاي متفاوت در يك جلسه تمريني بپردازد يافت نشد. بنابراين هدف
از تحقيق حاضر مقايسه اكسيداسيون سوبسترا و هزينه كل انرژي در طي دويدن با دو شدت سبك و
متوسط تا واماندگي و يك ساعت پس از آن در دانشجويان پسران چاق مي باشد.
