تاثير امنيت غذايي بر رشد اقتصادي کشور

امنيت غذايي يکي از فاکتورهاي اصلي تأمين کننده سلامت فردي و اجتماعي است و ضامن توسعه و پيشرفت جامعه محسوب مي شود و از چنان اهميتي برخوردار است که بانک جهاني و فائو هدف توسعه هزاره سوم را امنيت غذايي معرفي نموده است. افزايش ضريب امنيت غذايي يکي از خواسته هاي محورين نخبگان سياسي کشورهاي جهان مي باشد. به رغم تأکيدهاي به عمل آمده در برنامه هاي توسعه جمهوري اسلامي ايران به ضرورت خودکفايي کشاورزي و افزايش ضريب امنيت غذايي، عملکردها گوياي شکاف نسبي با اهداف مورد نظر مي باشد. اين امر در سالهاي اخير با شرايط نامناسب تري مواجه شده است. از جمله دلايل تعيين کننده در کاهش ضريب امنيت غذايي درسالهاي اخير بايد به فقدان جامع نگري نسبت به رفع موانع انگيزش توليد کنندگان و همچنين برخورداري از درآمدهاي هنگفت ارزي اشاره داشت که در زمينه افزايش واردات نهاده ها و محصولات و کالاهاي کشاورزي را فراهم ساخته است. به دليل تداوم چالش هاي مذکور و همچنين اجتماعي ناقص قانون هدفمندي يارانه ها، چشم انداز آتي وضعيت امنيت غذايي کشور همچنان، مناسب تر ارزيابي مي گردد. بنابراين لازم است سياستگذاران و برنامه ريزان امور جامعه به تغييرات در سياست هاي قيمت گذاري و سياست هاي وارداتي توجه خاصي نمايند.

امنيت غذايي، سياستگذاري، رشد اقتصادي