به طور کلی توسعه پایدار شهر مرهون تعاملات پایدار ، سازنده و نظام وار انسان با انسان (در ابعاد مختلف ) و انسان ومحیط (دربعد طبیعی و – اکولوژیکی ) آن می باشد. تعاملاتی که بر اثر آن در طول زمان شهر ، از نظر زیست محیطی قابل سکونت ، از نظر اقتصادی با دوام ، از نظر اجتماعی همبسته و از نظر کالبدی زیبا و دیدنی می گردد. سیاست های کلان گردشگری باید همراه با منابع ومصالح محیطی طرح واجرا شوند. درغیر اینصورت ، گسترش این صنعت می تواند درمنابع طبیعی ، ملی وحتی میراث فرهنگی اثرات مخربی برجا بگذارد . برای حفاظت بهتر از محیط زیست مورد استفاده این صنعت وحرکت کردن درجهت توسعه پایدار ، باید زمینه ای معقول ومنطقی فراهم کرد. دراین رابطه ، سه پایداری بوم شناختی ، پایداری فرهنگی – اجتماعی و پایداری اقتصادی باید در ارتباط با توسعه صنعت گردشگری مورد توجه قرار گیرد. این موارد که در مقوله سیاست های توسعه پایدار گردشگری مطرح می شوند ، باید توسط مسولان ذیربط به مرحله اجرا در آیند ؛ زیرا هیچ چاره ای جز این نیست که راهبردهای سازگار بین توسعه گردشگری ومحیط زیست برقرار شود براین اساس مقاله پیش روبرو آن است تا اثبات گر این واقعیت باشد که گردشگر به عنوان عنصری هوشمند و انسانی و به منزله ورودی یک سیستم شهری می تواند موجب اثرات مثبتی درابعاد مختلف مکانی – فضایی و زمینه ساز توسعه پایدار شهر گردد. ضمن اینکه شهر و مدیران شهری نیز در ارتباطی متقابل و در راستای بستر سازی مناسب جهت حداکثر بهره گیری از مزایای مذکور ، ناگریز از تامین ساختها ، زیر ساختها و تعریف کارکردهای مناسب و متناسب درشهر و پسکرانه آن می باشند.
کلید واژگان :گردشگر ، گردشگری ، توسعه پایدار شهری ، فضای شهری ، طبیعت گردی
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک