معنی بیگانه در سبک هندی

در میان شاعران معروف به سبک هندی، کمتر شاعری را می توان یافت که به دنبال جستجوی معنی بیگانه و لفظ غریب نباشد. امّا سئوال اساسی اینجاست که این «تلاش معنی بیگانه» از چه روست؟ ظاهراً در این عصر، سخنی که از روی اعتدال گفته شود؛ مقبول نمی افتد! و به ناچار شاعر سبک هندی، برای اسارت معنی، دست به هر کاری می زند. ولی دشوارتر از این تلاش استخوان سوز، آرای منتقدان عصر است که آوردن مضمون بی سابقه در شعر شعرای مطرح را ادّعایی بیش نمی پندارند و می فرمایند: من ادّعی فعلیه السند»، و در صورت بیان مضمونی که به نظر ایشان آشنا بیاید؛ آن را از مقولۀ سرقت ادبی می انگارند! در نتیجه شاعران سبک هندی در سرگشتگی میان ادّعا و ابتذال، گاه شعر می گوید و معنی از خدا می طلبد و گاه در دور دشت خیال، تا آنجا پیش می رود که راه بازگشت را گم می کند. نوشتۀ حاضر می کوشد با طرح این موضوع چالش برانگیز، در حد وسع در روشنگری این مسأله بکوشد.

ابتذال، سبک هندی، لفظ، مضمون،معنی