واکاوی مؤلفه‌های مؤثر بر اجتماع‌پذیری معلولین حرکتی در فضاهای عمومی (نمونه موردی: بیمارستان میلاد تهران)

معلولیت پدیده‌ای زیستی و اجتماعی است، که تمامی جوامع با آن مواجه هستند. همچنین روز به روز بر شمار جمعیت میانسال و کهنسال که گروه کم توان حرکتی را تشکیل می‌دهند افزوده شده و می‌شود. لذا ساماندهی و مناسب‌سازی فضاهایی که این افراد بیشترین استفاده از آن را دارند بسیار حائز اهمیت می باشد. فضاهای عمومی در بیمارستان‌ها با توجه به نیازهای معلولین و کم‌توان‌های حرکتی در جهت افزایش تعاملات اجتماعی، یکی از ضروریات هر جامعه می‌باشد. این پژوهش سعی دارد تا با استفاده از مطالعات کتابخانه¬ای و مشاهدات میدانی به بازشناسی مؤلفه‌های مؤثر بر اجتماع‌پذیری معلولینِ حرکتی بپردازد؛ و از طریق مطالعه تطبیقی هر یک از مؤلفه‌ها را باز خوانی کند. برای نیل به این هدف بیمارستان میلاد در شهرستان تهران انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که عناصر کالبدی، فعالیت‌ها و معانی، از جمله مؤلفه‌هایی مهمی هستند که برای افزایش تعاملات اجتماعی معلولینِ حرکتی در فضاهای عمومی باید مورد توجه قرار گیرند. استراتژی‌های پیشنهادی کاربردی بوده و می‌تواند راهبردی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تأثیر فضاهای بیمارستانی بر افزایش تعاملات اجتماعی معلولینِ حرکتی را فراهم آورد.

تعاملات اجتماعی، فضاهای عمومی، اجتماع پذیری، معلولین، بیمارستان میلاد.