نقش عوامل انسانی و طبیعی در توسعه بیابانزایی و راه های مقابله با آن

از آنجایی که مناطق خشک و نیمه خشک بخش عمده ای از مساحت کشور را به خود اختصاص داده اند لذا شناخت پتانسیل های موجود در این مناطق و کشف منابع جهت ارائه راهکارهای مدیریتی برای بهره مندی از پتانسیل های موجود و جلوگیری از روند بیابانزایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. روند فزاينده بياباني¬زايي در اقصي نقاط ايران، از جمله مشکلاتي است که کنترل آن از دغدغه¬هاي ملي محسوب مي¬گردد. بيابان¬زايي به تخريب زمين و کاهش قابليت¬هاي توليد معيشتي خاک در مناطق خشک، نيمه خشک و خشک نيمه مرطوب اطلاق مي¬شود که در نتيجه¬ي عوامل گوناگون انساني و طبيعي اتفاق مي¬افتد. براساس نتایج مهم¬ترین عوامل موثر در بيابان زايي عوامل انساني و طبيعي است که مهمترين عوامل در كاهش توان بيولوژيك هر منطقه و تبديل آن به بيابان هستند. علاوه بر آن در مناطقي كه اين دو عامل بصورت جدي تهديد كننده اراضي باشد به مراتب اثرات مخرب آنها تشديد شده و باعث تسريع در روند بياباني شدن خواهند شد. بنابراين شناخت، ارزيابي و اولويت¬بندي عوامل موثر در توسعه روند بيابان¬زايي مي¬تواند در برنامه¬ريزي و مديريت محيط هر چه بهتر سرزمين¬ها مفيد واقع گردد. مبارزه با این پدیده مستلزم ارتباط متقابل و مشارکت بین کاربران زمین و سازمان¬های طرفدار محیط زیست است تا کارکردهای بیابانزدایی در مقیاس وسیع را پدید آورد.

بياباني زايي، عوامل انساني و طبيعي، مشارکت