تاثیر طراحی پیاده راه بر تعاملات اجتماعی افراد ( نمونه موردی خیابان مختاری شهر تهران)

امروزه موضوع احیای پیاده راه ها و پارک ها و توسعه پایدار آن، به صورت یک مسئله ای مهم در برنامه ریزی شهری در آمده است. در طول دهه های گذشته، اتکای بیش از حد شهرسازی مدرن بر نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده افول ارزش های فرهنگی، اجتماعی، بصری و کاهش کیفیت محیط شهری را در این بافت ها به همراه داشت. انتقادات در این زمینه بیشتر متوجه کیفیات کالبدی – فضایی و جنبه های نامطلوب اجتماعی حاصل از این نظام شهرسازی بوده است. از راهکارهایی که برای طرح شهر مطلوب شهروندان، در برابر اوضاع نابسامان شهرسازی مدرن، در عرصه ی شهرسازی جهان مطرح شده، نه تنها سیمای کالبدی مراکز شهری را عوض نموده، بلکه تغییرات نوینی در راستای ارتقای کیفیت زندگی شهری و رفتار اجتماعی مردم به وجود آورده است. در این زمینه، مقاله حاضر با روشی تحلیلی و استناد به مطالعات میدانی در رابطه با خیابان مختاری تهران، با هدف بررسی و شناخت محور های پیاده با عنوان بستر کالبدی حیات مدنی و تعاملات اجتماعی شهرها در راستای ساماندهی شهری به رشته تحریر درآمده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که ساماندهی این محور موجب انطباق آن با سیاست های پیاده گستری و افزایش تعاملات شده است؛ به گونه ای که پس از اجرای آن، مکان های تجاری و کاربری های مرتبط با آن شکل گرفته است. و با این روند پیاده راه مختاری، نوید بخش چشم انداز روشن توسعه ی فضاهای تجاری و تفریحی بوده، که با پذیرش گروه های مختلفی از شهروندان، زمینه هایی برای بالا بردن کیفیت زندگی اجتماعی و غنا بخشیدن به فضای شهری را فراهم نموده است.

واژه‌هاي كليدي: تعاملات اجتماعی، ترویج پیاده گستری، احیای پیاده راه ها، پیاده راه مختاری، شهر تهران.