سرو در فرهنگ عامه منطقه سرکویر

یکی از زیباترین جنبه ¬های ادبیات شفاهی ایران، نواها و سروده ¬های بومی و محلی است که اقوام و گویشوران مناطق گوناگون، در حین کار و یا در مراسم و مناسبتهای خاص زمزمه می¬ کنند . این سروده ¬ها در درازنای تاریخ همواره گرمابخش محافل و نقل رایج مراسم و گردهمایی های اقوام این سرزمین بوده است . برخی از این نواها –که ریشه در گذشته های بسیار دور و فرهنگ کهن ایران باستان دارد- بنا به دلایل متعدد ، از جمله دور ماندن از جوامع بزرگ و عدم ارتباط گسترده گویشوران آن با مناطق شهری ، حتی تا زمان کنونی مغفول و پنهان مانده است . یکی از این سروده¬ های عامیانۀ گوش¬ نواز ، "سُرو" می ¬باشد که ساکنان منطقه سرکویر ؛ واقع در مرز جنوبی استان سمنان و در مجاورت حاشیه شمالی دشت کویر ، از گذشته¬ های بسیار دور این ترانه ها را در مراسم عروسی خود بکار می برده اند و تا زمان ما نیز این سنت کهن ، قوت و قدرت خود را حفظ نموده است . در این نوشتار بر آنیم تا ضمن معرفی "سُرو" و بیان ویژگیها ، انواع و مشخصات اختصاصی آن برای نخستین بار، به تشریح جنبه¬های ادبی و مردم شناسی این سنت فولکلور بپردازیم و از خلال آن برخی ویژگیهای حاکم بر فرهنگ عامۀ گویشوران را تبیین و تحلیل نمائیم

سرکویر ، نواهای محلی ، سُرو ، فرهنگ عامه