ساختار زبانی در غزلی از شهریار و رهی معیری

ﭼﮑﯿﺪه ﻣﻘﺎﻟﮥ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﻌﺮوف ﺟﺮﯾﺎن ﺳﻨﺖ ﮔﺮاي ﻣﻌﺎﺻﺮ اﯾﺮان ﻣﯽ ﭘﺮدازد .ﻫﺪف آن ﺗﺒﯿﯿﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻏﺰﻟﯽ از ﺷﻬﺮﯾﺎر و رﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮي اﺳﺖ .از ﻫﺮ ﮐﺪام از اﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﯾﮏ ﻏﺰل اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﺳﭙﺲ ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎي ﻏﺰﻟﯿﺎت اﯾﻦ دو ﺷﺎﻋﺮ ﻣﯿﺰان ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻬﺮﯾﺎر و رﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮي ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﺘﺼﺎت زﺑﺎﻧﯽ، ﻣﻮﺳﯿﻘﯿﺎﯾﯽ، ﻧﺤﻮي، ﻟﻐﻮي و ﻓﮑﺮي ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ .ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ و ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ و ﺑﺎ اﺳﺘﻨﺎد از روش ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اي اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﻮﻋﯽ وﺣﺪت ﻓﮑﺮي در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻏﺰﻟﯿﺎت اﯾﻦ دو ﺷﺎﻋﺮ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد .اﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ و ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎ راﺑﻄﮥ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺗﺄﺛﯿﺮﭘﺬﯾﺮي از ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺘﺄﺧﺮ ﺳﺒﮏ ﻫﻨﺪي و ﻋﺮاﻗﯽ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ دارد .ﻏﺰل ﺷﻬﺮﯾﺎر و رﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮي ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻘﻠﯿﺪ از زﺑﺎن، ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و ﻣﻀﻤﻮن ﻏﺰل ﺣﺎﻓﻆ و ﺳﻌﺪي ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺗﻌﺎﻟﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر و رﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮي ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻨﺮي ﺗﺮ ﺷﺪن ﺷﻌﺮ راه ﺗﺎزه اي را ﻧﮕﺸﻮده اﻧﺪ.

واژه ﻫﺎي ﮐﻠﯿﺪي :ﺷﻬﺮﯾﺎر، رﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮي، ﻣﺨﺘﺼﺎت زﺑﺎﻧﯽ، ﻣﺨﺘﺼﺎت ادﺑﯽ، ﺳﺎﺧﺘﺎر