اولین سبک معماري غربی معماري نئوکلاسیک می باشد که نوعی سبک معماري است که عمدتًا از نیمه دوم قرن هجدهم تا نیمه دوم قرن نوزدهم میلادي در اروپا رایج بوده است. این سبک، در زمان سلطنت ناصرالدین شاه در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادي وارد ایران شد و معماري ایرانی را هم چون دیگر مظاهر زندگی ایرانیان درآن دوره، تحت تاثیر خود قرار داد. در این مقاله، نفوذ معماري نئوکلاسیک اروپا به ایران و چگونگی تاثیرپذیري معماري ایران از معماری و هویت غربی، از دوره ناصری تا زمان حال مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان می دهد که در زمان قاجار به سبب سفرهاي مکرر شاهان و درباریان به فرنگ و شیفتگی درباریان در برابر فرهنگ و معماري متجدد غرب، معماري نئوکلاسیک اروپا به عنوان نمادي از تجدد وارد معماري ایران شد و تا زمان اواخر دوره پهلوی دوم به قوت خود باقی ماند. اما معماران معاصر ایرانِ بعد از انقلاب با توجه به تقدس گرایی سعی در زنده کردن مجدد معماری اصیل و سنتی ایران داشته اند تا بدین وسیله تاثیر بیش از اندازه معماری و فرهنگ غربی را در شهرها، ساختمان ها و زندگی مردم کم رنگ تر کنند.
کلید واژگان :تاریخ، معماری غرب، معماری مدرن، معماری نئوکلاسیسم، معماری معاصر ایران
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک