مروری بر دیدگاه‌ها و سیاست‌های دولتی مسکن اقشار کم درآمد در کشورهای جهان سوم (نمونه موردی: ایران)

در جهان پس از انقلاب صنعتی و در ایران پس از اصلاحات ارضی سال 1341، نظام شهرها تحت تاثیر رشد طبیعی جمعیت و افزایش مهاجرت های روستاییان به شهر کاملا دگرگون گشت. از طرفی فقدان منابع کافی، ضعف مدیریت اقتصادی، نداشتن برنامه ریزی جامع مسکن و از طرف دیگر افزایش شتابان جمعیت شهرنشین، تامین مسکن اقشار کم درآمد شهری را با مشکلی اساسی روبرو کرد و زندگی شهروندان را در شرایط نامطلوبی قرار داد. در این راستا، اندیشمندان و سیاستمداران توانسته اند با طرح دیدگاهها و سیاست های خود تا حدودی از مشکل مسکن اقشار کم درآمد شهری کاسته و از گسترش این پدیده جلوگیری نمایند. این مقاله نیز که حاصل مطالعات کتابخانه ای است به معرفی و ارزیابی این دیدگاهها و سیاستها در برهه زمانی 1357 تاکنون می پردازد. نتایج حاصل از ارزیابی سیاست های دولتی مسکن اقشار کم درآمد بیانگر آن است که تمركززدايي در زمينه سياستگذاري هاو مشاركت دادن مردم و سازمانهاي محلي (NGOs) مي تواند به عنوان مهمترين سياست و خط مشي ، منجر به تدوين نوآوري هاي كارآمد و مؤثري در جهت حل بحران مسكن شهرها گردد.

اقشار کم درآمد- سیاست های دولتی- مسکن اجتماعی