برنامه سازی دینی برای کودکان از دیدگاه نظریه تربیت عقلانی بصیرتگرا

در این مقاله سعی بر آن است که از طریق بکارگیری نظام گزاره¬ها و با اتکاء بر روش تعقّلی، به معرفی و تبیین گزاره-هایی در باره¬ی موضوع برنامه¬سازی دینی برای کودک(تربیت دینی رسانه¬ای) بپردازیم. و تلاش می¬شود از طریق تبیین یک چارچوب مفهومی، میان سه مفهوم رسانه، تربیت و دین رابطه¬ای منطقی برقرار کنیم. معناداری یادگیری رسانه¬ای و -در صورت نافعیت آن- تربیت رسانه¬ای، بر اساس نیاز برنامه¬سازی تلویزیونی برای کودکان به تأمل در مباحث پداگوژیک و توجه به ایجاد سازوکارهای مرتبط با دانش تعلیم¬وتربیت و بازشناسی نقش برنامه¬ساز کودک بر اساس استعاره¬ی "برنامه¬ساز کودک چونان یک مربی" از مباحثی است که در بخش¬های اولیه¬ی این مقاله مطرح می¬شود. در بخش بعدی با استوار نمودن مفهوم رسانه¬ی تربیت¬گر بر بنیان مفهوم یادگیری نافع از دیدگاه نظریه¬ی تربیتِ عقلانیِ بصيرت‌گرا، به تبیین معنای "برنامه سازی کودک با رویکرد دینی" پرداخته و با اتکاء به این نظریه، به تبیین مفاهیمی همچون"تربیت رسانه¬ای"، "رسانه¬ی تربیتی" و "رسانه¬ی عقلانی" مبادرت می¬ورزیم. در انتها ضرورت سیاستگذاری رسانه¬ای برای دستیابی به رسانه¬ی عقلانی، بر اساس نظريه¬ی تربیت عقلانی بصيرت گرا و تلقی برنامه¬سازی کودکان چونان آموزش مدرسه¬ای -که نیازمند نقشه¬ای برای یادگیری نافع است- مورد بحث قرار می¬گیرد و بر این نکته تأکید می¬شود که برای تولید و سپس بهره¬مندی از چنین نقشه¬ای، نیازمند تغییر در برخی باورها در برنامه¬سازها و مدیران رسانه¬ای هستیم.

یادگیری رسانه ای، تربیت رسانه ای، رسانه¬ی تربیتی، رسانه¬ی عقلانی، بصیرت، نظریه تربیت عقلانی بصیرت گرا