خلوت گزیدن های شیخ میهنه(ابوسعیدابوالخیر)

یکی از شرایط تهذیب نفس برای سالکین راه حق و ره جویان طریق کشف و شهود در عرفان، ریاضت نفس است؛ این ریاضت در عرفان اسلامی دارای شرایط و آداب خاص است؛یکی از مهم ترین بخش های ریاضت و مبارزه با نفس سرکش خلوت گزینی است .خلوت به عنوان یکی از آداب تصوف نقش مهمی در زندگی فردی و اجتماعی اهل تصوف داشته است؛ همچنین یکی از تأثیرگزارترین اعمالی است که سالک درمسیر سیرو سلوک خود جهت نیل به حقیقت انجام می دهد. خلوت گزیدن ضمن پالایش صفات مذموم از سالک راه حق ،روح و ضمیر سالک را نیز برای دریافت تجلی انوار الهی مستعد ساخته است.خلوت گزیدن سالکان دارای دو جنبه ظاهری و باطنی است ؛ جنبه ظاهری آن دوری از دنیا و تعلقات آن است و جنبه باطنی آن خلوت دل از اغیار است و استمرار در انجام عبادات ودر نهایت بندگی خداونداست. دراین مقاله به بررسی خلوت گزینی های یکی از بزرگان اهل تصوف به نام شیخ ابوسعیدابوالخیرپرداخته شده است .ابوسعید یکی از سالکان راه حق بوده است،که با ریاضت ها و مجاهدت های خود توانست به مقام قرب الهی برسد.در این مقاله ضمن اشاره به زندگی و ریاضت ها و خلوت نشینی های شیخ بوسعید به شرایط و آداب خلوت گزیدن اهل تصوف و عرفان نیز اشاراتی شده است

ریاضت ، خلوت گزیدن،عرفان،شیخ ابوسعیدایوالخیر