جایگاه گروه اندیشی در تصمیم گیری‌های استراتژیک

گروه¬اندیشی الگویی اشتباه در فرآیند تصمیم¬گیری به شمار می¬رود که از جایگاهی برجسته در علوم مدیریت و رفتار سازمانی برخوردار می¬باشد. مدل جامعی که بر مبنای مطالعات موردی ایروینگ جانیز در خلال دهه¬ی هفتاد و هشتاد میلادی برای گروه‌اندیشی معرفی شده، زمینه¬ها، نشانه¬ها و تبعات منفی آن را تشریح و کارآیی آن را در شناسایی عوامل شکست تصمیمات گروهی متعددی که مرتبط با بحران¬های سیاسی بوده¬اند، اثبات نموده است. با وجود این، نتایج حاصل از بررسی مجدد متغیرها و روابط علی دخیل در آن که در شمار قابل توجهی از مطالعات تجربی طی سال¬های بعد، برای تحلیل فرآیند تصمیم¬گیری¬ در موقعیت¬های معمول¬تر گزارش شده¬، نشان از آن دارند که این مدل در پاره¬ای از موارد نیاز به بازنگری دارد. اهتمام محققان حوزه¬ی سازمان و مدیریت به ارائه¬ی راهکارهایی جهت پیشگیری از گروه¬اندیشی، بر آثار زیانباری که این پدیده می¬تواند در اجرای تصمیمات اشتباه به دنبال داشته باشد تاکید دارد. مقاله¬ی حاضر به مرور پیشینه¬ی تحقیقات شاخص انجام یافته در زمینه¬ی گروه‌اندیشی می¬پردازد تا بازنگری¬های صورت گرفته در مبانی آن و تدابیر ارائه شده برای پرهیز از آن را طی سه دهه¬ی اخیر نشان دهد.

گروه اندیشی، انسجام گروه، توافق جویی، تصمیم گیری معیوب، استراتژیک