نقش صنعت گردشگری روستایی در توسعۀ پایدار جوامع محلی

گردشگری روستایی ابزاری مهم برای افزایش درآمد و اشتغال جوامع محلی در روستاهاست که میتواند در توسعۀ اجتماعی و اقتصادی روستاها یاری رسان باشد. دستیابی به توسعۀ خوب در گردشگری روستایی، مستلزم ساختار سازمانی مناسب، برنامه ریزی آموزش نیروی انسانی، تنظیم مقررات برای گردشگری و افزایش سرمایه است؛ همچنین اعمال یک مدیریت دولتی مناسب و هماهنگی قوی بین بخش دولتی و بخش خصوصی برای نیل به گردشگری پایدار روستایی، نقش مثمرثمری دارد. پنج عاملی که در توسعۀ صنعت گردشگری روستایی مهم هستند، عبارتند از: زیر ساختها، مدیریت، برنامه ریزی، آموزش و پرورش و تحقیق. این مقاله با هدف مرور مبانی نظری گردشگری روستایی، دیدگاهها، رویکردها، امتیازها و محدودیتهای گردشگری روستایی و تأثیرهای مثبت و منفی آن بر جوامع محلی انجام شده است. روش پژوهش توصیفی و شیوۀ گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است. از محتوای مقاله چنین نتیجه گیری شده است که گردشگری روستایی مکملی برای اشتغال روستاییان، بهبود سطح زندگی، ارتباط بیشتر با دنیای خارج از روستا، فرصتی برای کسب تجربه از گردشگران و افزایش توانمندیهای خود، پیشرفت در زمینه های علمی، اقتصادی و اجتماعی و مانند آن است، با وجود این، گردشگری روستایی اثرهای منفی گوناگونی نیز بر روی جوامع محلی و محیط زندگی روستاییان می گذارد، از جمله موجب ایجاد ناهماهنگی در جهان بینی جوانان روستایی، افزایش انتظار از زندگی بدون توجه به منابع، بی توجهی گردشگران به اعتقادات جوامع محلی و مانند آن می شود. به همین خاطر، برای نیل به پایداری صنعت گردشگری روستایی ایجاد موازنه ای بین اثرات مثبت و منفی آن در جوامع روستایی لازم است.

گردشگری روستایی، امتیازها و محدودیتها، تأثیرهای مثبت و منفی، جوامع محلی