بررسی زیباشناختی قصیده¬ی رضویّه¬ی قاآنی

مدح و ستایش اهل بیت (ع) در میان شاعران فارسی، به آغاز شعر فارسی برمی¬گردد. شاعرانی چون کسایی مروزی و فردوسی که گرایش شیعی و علوی داشتند. این نگرش در دوره¬های مختلف با فراز و فرودهایی همراه بوده است. بعد از صفویه و روی کار آمدن حکومتی شیعی، حجم و گستردگی بیشتری گرفت. در این میان امام رضا(ع) جایگاه ویژه¬ای دارد؛ چرا که ایشان تنها معصومی است که مهمان سرزمین ایران است. به همین دلیل شاعران در جای¬جای سخنان خود با عشق و علاقه ای بی-نظیر از امام و مولای خود سخن گفته و از آن حضرت تجلیل کرده¬اند. یکی از این شاعران قاآنی است. شعر «رضویّه¬ی قاآنی» یکی از ناب¬ترین اشعار او است که شاعر در آن، با استفاده از زبان ادبی فاخر، تناسب و پیوند محکمی میان صورت و محتوا ایجاد کرده است. اصولا شعر قاآنی یک نیاز درونی است که در زبان شکل می¬گیرد و به فعلیت می¬رسد. زبانی که از امکانات و عناصر خاصی بهره برده و به درجه¬ی هنری رسیده است. در سایه¬ی خوانش همین عناصر و امکانات است که ساختار شعر قاآنی وجهه¬ای خاص به خود می¬گیرد. بررسی زیباشناختی یک اثر ادبی به معنی بررسی آن اثر در ارتباط با مجموعه اجزا و عواملی است که کلیت آن اثر را به وجود آورده است. در این مقاله با روشی تحلیلی-توصیفی بر اساس روابط ساختاری و زیباشناختی – که در این شعر بسیار مشهود است – به بررسی شعر رضویّه¬ی قاآنی پرداخته شده است تا نقش روابط موجود بر عناصر ساختاری این شعر که دلالت کلّی این شعر را ساخته¬اند، تبیین و از این طریق راز زیبایی این شعر نشان داده شود.

قاآنی، شعر رضوی، زیباشناختی، صورت، قصیده.