جداسازهای دندانپزشکی و نقش آنها در جلوگیری از ورود جیوه به شبکه فاضلاب

انسان به طور دائم و موقت در معرض 35 فلز سمی قرار دارد که از این تعداد 23 فلز جزو عناصر سنگین هستند. این فلزات برای انسان بالقوه سرطان‌زا، موتاژن، تراتوژن و آلرژی‌زا می‌باشند. از بین این فلزات، جیوه و فلزات مربوط به آن دارای بالاترین سمیت برای اکوسیستم‌های آبی محسوب می‌شوند. از بین منابع انتشار آلودگی جیوه، واحدهای دندانپزشکی به عنوان یکی از منابع آلودگی جیوه در محیط به رسمیت شناخته شده‌اند که حدود70-10 درصد جیوه روزانه در تصفیه‌خانه‌های فاضلاب از جریان فاضلاب دندانپزشکی‌ها وارد می‌شود و از کل آلودگی‌های جیوه در محیط حدود 2/0- 04/0 درصد مربوط به مطب‌های دندانپزشکی است و آمالگام دندانی منبع قابل توجهی از آلودگی جیوه است که حدود 52-50 درصد آن را جیوه تشکیل داده است. از آنجایی که سیستم‌های تصفیه فاضلاب جهت حذف مواد آلی طراحی شده‌اند، نسبت به این مواد سمی حساس هستند و این مواد باعث کاهش کارایی سیستم‌های تصفیه فاضلاب می‌شود که در نهایت این مواد وارد لجن شده و از این طریق به محیط وارد می‌شوند پس بهترین روش حذف این مواد از منبع تولید آن می‌باشد. امروزه جهت حذف ورود آمالگام به سیستم‌های فاضلاب از جداسازهای استاندارد استفاده می‌شود. جداسازهای معمول، کارایی لازم را جهت حذف ذرات آمالگام ندارند و به جریان زیاد حساس هستند پس نیاز است که از روش‌های مناسبی جهت جلوگیری از ورود ذرات آمالگام به فاضلاب استفاده گردد.

فلزات سنگین، واحدهای دندانپزشکی، آمالگام، تصفیه‌خانه فاضلاب، جداسازهای استاندارد.