میزان بهینه واردات مواد غذایی براي کشورهاي مختلف با توجه به برخورداري آنها از منابع آب ، زمین هاي کشاورزي و سایر منابع تولید و همچنین سیاست هاي امنیت غذایی کشور متفاوت است .به نظر می رسد بازنگري در سیاست هاي مدیریت منابع آب در جهت توسعه تجارت آب مجازي بر مبناي مزیت نسبی و همکاري همه بخش ها ضروري باشد. از آنجا که تولید کشاورزي یک فعالیت پر‌مصرف می باشد فقدان آب مستقیماً آن را محدود می کند با این حال این امر می تواند از طریق واردات مواد غذایی از خارج جبران شود هر چند به واسطه حساسیت هاي سیاسی، تلاش براین بوده است که از این کار اجتناب شود. در ایران هرچند موفقیت در تولید داخلی غلات چشمگیر بوده اما با توجه به محدودیت رو به افزایش منابع آب نمی توان این روند را حفظ نمود. همچنین کم آبی اساساً در آینده بدلیل استفاده بدون برنامه ریزي و نه بدلیل کمبود آب خواهد بود. نتایج نشان می دهد که واردات مواد غذایی در ایران هنوز با هدف تجارت آب مجازي صورت نمی گیرد در صورتی که می توان با بهره گیري از الگوهاي جدید جهت ارزیابی جایگاه کشور از نظر مزیت نسبی در تولید محصولات کشاورزي و تغییر سیاستهاي واردات و صادرات مواد غذایی با رعایت اصول امنیت غذایی، منافع حاصل از آن را در دیگر بخش ها سرمایه گذاري کرد و با بحران آب در کشور هاي دچار خشکسالی به مقابله پرداخت.
کلید واژگان :آب مجازي، امنیت غذایی، تجارت آب.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک