طراحی فضای پیادهمدار در مجاورت فرصت های طبیعی درون شهری

ساختن فضای شهری مطلوب و پیش از آن طراحی این فضا از دیر باز از آرمان های انسان بوده ، هست و خواهد بود. از طرفی طراحی شهری همانگونه که کرمونا بیان می کند در پی خلق مکان برای مردم است، مردمی که مجموعه ای از انسان ها هستند و این انسان است که اهمیت می یابد. پیاده راهها، معابری با بالاترین حد نقش اجتماعی هستند که در آنها تسلط کامل با عابر پیاده بوده و از وسایل نقلیه موتوری تنها به منظور سرویس دهی به زندگی جاری در معبر استفاده میشود. پیاده راهها، ابزاری برای فعالیت جمعی بخصوص در ارتباط با اقتصاد شهری، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی- اند. یکی از مشکلات اساسی در شهرهای ما خصوصاً در محلات مسکونی شهری، عدم وجود فضاهای پیاده مدار است. در نتیجه نبود فضاهای پیاده که محلی برای ارضای نیازهای روانی اجتماعی ساکنین محلات شهری میباشد، مشکلات - فراوانی از قبیل عدم وجود آسایش، امنیت، جذابیت و تنوع، ایمنی و سرزندگی و... در این محلات بوجود آمده است. از طرف دیگر توجه به کالبد و فضای سواره در مقابل پیاده که ریشه در شهر سازی دوران مدرنیسم دارد به عنوان ریشه اصلی و نقطهی آغاز جدایی انسان از طبیعت و فضای طبیعی در محدودههای شهری شده که این عمل موجب دلمردگی و بی- احترامی به مقیاسهای انسانی در فضاهای ساخته شهری شده است. خروجی این پژوهش اصول و معیارهای طراحی است. در روش شناسی این پژوهش از روشهای تحلیلی جداول مبانی نظریات و تجربیات داخلی و خارجی و روشهای توصیفی تحلیلی استفاده شده است. در نهایت طراحی فضای مورد نظر با ارائه استانداردها و ضوابط لازم به عنوان بخش پایانی این تحقیق قابل ارائه است.

پیاده مداری ، فضای پیادهمدار، فرصت های طبیعی درون شهری