این مقاله تحلیل و پژوهشی از دیدگاه ساختارگرایان در ساختمان برخی افعال و مقایسه ی آن با دیدگاه دستور سنتّی ایران است . در این پژوهش سعی شده از سر باریک بینی چند مورد از افعال بررسی گردد و بین ویژگی های مختلف فعل چون؛ رابطهی معلوم و مجهول بودن و نوع گذر با ساخت فعل و همچنین تأثیر نوع واژه ای که به عنوان فعلیار واقع می شود در ساختمان فعل پرداخته شود . همچنین در این تحقیق ، ثابت شد که گسترش پذیری در اسم و فعل دو شیوهی جدا از هم دارد که هدفمند است . همچنین ثابت شد که اگر هر نهادی ، کنندهی کار نباشد الزاماً فعل آن ، مجهول نیست بلکه فقط نهادی که در اصل مفعول جملهی معلوم بوده است و اکنون در ساخت فعلش ( بن ماضی + ه + فعل کمکی شد ) وجود دارد ، مجهول محسوب می شود ؛ در غیر این صورت فعل مرکّب است.
