برای بررسی فطری بودن عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) و همچنین موضوع تفاوت در نوع عزاداریها با لحاظ کارکرد یکسان فطرت از دیدگاه علمای اهل سنت، ابتدا باید اثبات کنیم اساساً عزاداری و گریه کردن امری مطابق با فطرت یا همان نفس الامر وجودی انسان هست یا خیر؟ و آنگاه پس از اثبات آن مهم، بیان داریم علت این تفاوت در عزاداریها در عین یکسان بودن امر فطرت در همگان، چیست؟ و به عبارت دیگر چرا انسانِ مخلوقِ با فطرت، با نام عزاداری دست به شیوه هایی می زند که از آن به «بدعت» تعبیر می شود.
تذکر این نکته لازم است که چون در این مقاله- منظور از عزاداری و گریه- صِرف عزاداری بر سید و سالار شهیدان حضرت امام حسین (علیه السلام) است، لذا به مفهوم عام عزاداری و «بکاء» نمی پردازیم و از حیث جنبة اعادة خاص موضوع، به محتواریزی می پردازیم، چه اینکه معتقدیم اگر آنچه در کربلا گذشت بر هر انسان آزاده ای در سراسر عالم درست و مستند گفته شود، محال است از شدت مصیبت و هم معصیت امت پیامبر خاتم (صلی الله علیه وآله) به تأثر نیفتد و قلبش شکسته نشود.
کلید واژگان :
امام حسین (علیه السلام)، عزاداری، فطرت، علمای اهل سنت
