نقش تقوا در تعامل زمامداران حکومتی با مردم از منظر نهج البلاغه

کارگزاران حکومتی بخش مهم و اعظم اعضای هر دولت در تعامل با مردم میباشند، در آموزههای دینی و بهویژه در کتاب شریف نهجالبلاغه به زوایای تعامل صحیح این قشر در حوزههای مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی اشاره شده که در رشد و اعتلای این امر، تقوا نقش محوری و بنیادین را برعهده دارد. امام علی )ع(، در پیشبرد صحیح اوضاع حکومت و حسن مدیریت زمامداران، افرادی دینمدار، تقواپیشه، مطمئن و پالایش شده را به این مقام منصوب نموده و در قالب عهدنامه توصیههای بسیار مفیدی را بر پایه تقوا بیان داشته است. نوشتار حاضر بر آن است تا با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی، از میان زوایای مختلف تقوا، به مطالعه موردی نقش تقوای اقتصادی و اجتماعی در تعامل کارگزاران با مردم از منظر نهجالبلاغه بپردازد؛ رهیافتهای حاصل از پژوهش آنکه، مؤلفههای اجتماعی ویژهای همچون عدالتورزی، ارتباط مستقیم با مردم، مهرورزی، اعتدالگرایی، پرهیز از تملق و چاپلوسی از مصادیق تقوا به شمار آمده که در تقویت اعتماد متقابل مردم و کارگزاران در جامعه اسلامی سهیم است. در گفتمان علوی آثار اقتصادی تقوا نیز در روابط زمامداران و مردم در شکل پرهیز از احتکار و رانتخواری، پرهیز از ربا، عدم رشوهخواری و رابطه گرایی به تصویر کشیده شده است. مهم آنکه تبلور این مؤلفههای تقوابنیاد موجب ثبات و دوام حکومت، اصلاح و آبادی جامعهی اسلامی، حفظ نظم و امنیت عمومی و در نهایت رشد و کمال جامعهی اسلامی میشود.

تقوا، کارگزاران حکومتی، نهج البلاغه.