تاثيز شناختي اصول و مباني طراحي حاكم بر باز زنده سازی بافت تاريخي شهرها

با ظهور مدرنیسم میان ساختارهای موجود در بافت قدیم و فعالیتهای غیرقابل انعطاف جدید تضاد شدیدی ایجاد گردید. این فعالیتها که بدون توجه به سازمان فضایی- کالبدی در آن شکل گرفته بودند باعث بهم ریختگی زندگی در این نواحی شد. عدم وجود تاسیسات زیربنایی در این مناطق، باعث ایجاد مشکلات عدیده ای گردید که موجب مهاجرت ساکنین اصلی بافت تاریخی شهرها و جایگزین شدن مردم کم بضاعت شد. لذا رفته رفته با گذر زمان بافت تاریخی شهرها بدلیل عدم آگاهی ساکنین و مترو که ماندن دچار فرسودگی و تخریب و تغییر کاربری نامناسب گردید. از طرف دیگر همواره بافت تاریخی شهرها بعنوان ثروت ملی مطرح بوده که این مهم دولت ها را بر آن داشته تا در راه باززنده سازی بافت تاریخی گامهای موثری بردارند. یکی از راههای باززنده سازی بافت های تاریخی طراحی بنای جدید در پیکره بافت است که علاوه بر ایجاد جاذبه های قوی توریستی باعث ایجاد پیوند بین خاطرات مردم و بافت تاریخی شهرها می شود. ولی طراحی در بافت تاریخی بسیار حساس و بحرانیست از این رو سوالی در انجام این تحقیق مطرح است که اصول و مبانی طراحی فضای جدید تاثیر گذار بر باززنده سازی بافت تاریخی شهرها چیست؟ و هدف اصلی تحقیق پاسخ به این سوال است. وجود هویت در بافت تاریخی امریست که موجب ایجاد حس تعلق در ساکنین شده است از این رو ساکنین به محل سکونتشان بسیار تعلق خاطر دارند و هیچ گونه تغییر شکلی را در محل سکونت زندگیشان نمی پسندند لذا طراحان در انجام طراحی می باید با توجه به مطالعات جامع ضمن بالا بردن سطح آگاهی ساکنین شرایط را برای مشارکت آنها محيا کنند تا در هنگام انجام پروژه و بهره برداری از آن با مشکلات مختلف مواجه نشوند. روش تحقیق این مقاله توصیفی- تحلیلی است و بصورت کیفی و استنباط منطقی انجام شده است که با توجه به مطالعات کتابخانه ای و نمونه موردی گردآوری شده است.

باززنده سازی، بافت تاریخی، هویت، رنگ تعلق، مشارکت مردمی