رویکردی معرفت شناختی و اخلاقی- تربیتی در زمینه سازی رغبت جوانان به نماز (An Epistemological and Ethical-Educational Approach in Grounding the Desire of Young people to Pray)

نماز به مثابه یک واجب دینی و از سلسله «فروعات عشره» و ارکان دین مبین اسلام، مجموعه ای واجد معارف و زیبایی شناختی عمیق است که فرصت ارتباط خصوصی با خالق مهیا می سازد و مطلب مهمتر، جایگاه اجتماعی و جامعه ساز آن در هدایت بشر به سوی خیر است؛ چرا که اقامه نماز به تجنب از فحشا و منکر و سایر قاذورات اجتماعی منجر خواهد شد؛ پس فلسفه نماز و اهمیت آن نزد فحول عقلا در دین اسلام اعم از اهل سنت و تشیع، مبرهن است و ریشه در فطرت انسان به سبب میل به بندگی دارد، هر چند نماز به طور عام در سایر ادیان توحیدی قبل از اسلام نیز وجود داشته که مطلبی علیحده است. بر این اساس، مقاله حاضر که با روش تحقیق توصیفی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بررسی اسناد و منابع انجام شد، با رویکردی معرفت شناسانه و اخلاقی- تربیتی و با دوربردی آینده نگر به مبانی معرفت دینی تلاش نمود به راهکارهایی جهت تشویق به نماز در کلاس بندگی و عبودیت با تمرکز بر قشر جوان جامعه بپردازد. تأکید به جوانان از حیث بسط و گستره فضای مجازی است که می تواند آنها را به سوی غفلت زایی و حیرانی در معرفت شناسی چرخه مبدأ و معاد در عالم خلقت، سوق دهد. این پژوهش ضمن توجه به این بعد، تلاش نمود جنبه جذابیت ناشی از تشویق و چشیدن لذت نماز را مدنظر قرار دهد و در نهایت با تبیین راهکارهای نهادی ذیل 12نهاد زمینه ساز و 60راهکار معرفت شناسی و اخلاقی- تربیتی به تنویر مقوله تشویق جوانان به نماز پرداخته شد.

نماز، اقامه نماز، تشویق جوانان، رویکرد معرفت شناختی، رویکرد اخلاقی- تربیتی