تحلیل تشبیه در نهج البلاغه حضرت علی(ع) ( خطبه 165 و 30 حکمت از حکمت های حضرت)

نهج البلاغه حضرت امام علی(ع) بی شک یکی از آثار ماندگار بشری است که آن را می توان کتاب زندگی نام نهاد و مفاهیم عالی توحیدی، اخلاقی، اجتماعی و سیاسی، در آن به بهترین شکل و با استفاده از صور خیال، به خصوص تشبیه، تبیین شده و به انسان های مومن وخردمند هدیه گردیده است. علی(ع) با استفاده از تشبیه- بیشتر محسوس به محسوس- سعی کرده است مفاهیم دینی، فلسفی، حکمت و موعظه را به ذهن انسان نزدیک کند و الحق در این راه موف6ق بوده است؛ طوری که پس از قرن ها کلام آن حضرت،آبشخور جان انسان های آزاده و خردمند است. به درستی، مرحوم سی6د رضی، تدوین کننده خطبه ها و حکمت های حضرت علی علیه الس6لام، اسم این کتاب را نهج البلاغه گذاشته است؛ چون بلاغت آن در اوج کمال است و بعد از قرآن همتایی ندارد؛ طوری که آن را برادر قرآن دانسته اند. تشبیه های نهج البلاغه( در محدوده مشخ6ص شده) بیشتر محسوس به محسوس و موک6د است و این به خاطر نزدیک کردن مفاهیم عالی به ذهن شنوندگان و خوانندگان است. حضرت علی(ع) اغلب خطبه ها و حکمت ها را بالبداه ه می گفت و کلامش به معنای خاص6 کلمه، به مقتضای حال است.

نهج البلاغه، علی(ع)، تشبیه، بلاغت