بررسی روانشناختی غزلیات سعدی

سعدی از جمله شاعران چیره دستی است که با تلفیق امکانات زبان شعری و اندیشه ی خود به نبوغی شاعرانه دست یافته است و حاصل این نبوغ، خلق آثاری زیبا، تأثیرگذار، منحصر به فرد، هوشمندانه و ماندگار است که با تأمل در آثار سعدی مشخص می شود که زبان وی تداعی کننده ی اندیشه ی وی است و از این نظر می توان شخصیت سعدی را از خلال آثار و سروده هایش دریافت .امروزه بسیاری از گفته ها و سروده های سعدی از منظر روان شناسی نوین قابل تامل می باشند. تحلیل روان شناختی در کنار دیگر شیوه های نقد می تواند سرنخ های بسیاری را برای فهمیدن و درک مسائل و معماهای یک اثر در اختیارمان قرار دهد. در این مقاله سعی شده تا شخصیت سعدی در غزلیات وی براساس معیارهای روان شناختی ویکتور امیل فرانکل براساس بررسی و تحلیل کتابخانه ای مورد بررسی قرار گیرد با توجه به بررسی های انجام شده تاکنون هیچ پژوهشی درخصوص بررسی روان شناختی شخصیت سعدی از دیدگاه ویکتور فرانکل صورت نگرفته است . در مبحث روان شناسی شخصیت ، ویکتور فرانکل برای شخص دارای سلامت روانی یازده ویژگی بر می شمرد که عبارتند از : داشتن آزادی انتخاب عمل، تسلط آگاهانه بر زندگی و سرنوشت ، یافتن معنای مناسبی از زندگی، عشق ، ایثار و... که برخی از این ویژگی ها در شخصیت سعدی از خلال غزلیاتش قابل مشاهده می باشد از این منظر سعدی شخصیتی برون گرا دارد و ویژگی های شخصیتی خاص سعدی در اشعارش به ویژه غزلیاتش نمود داشته است. جهان و طبیعت بیرونی برای سعدی برخلاف بسیاری عارفانِ شاعر، بی اندازه اهمیت دارد مگر در موقعیت خاصی که زیبایی جهان در برابر حُسن معشوق و در قیاس با آن قرار گیرد اما شاعر درست در جایی که می خواهد بگوید جمالِ یار قابل قیاس با زیبایی های جهان نیست باز هم به جای پناه بردن به تعابیر و تصاویر ذهنی از همان جلوه های زیبای طبیعت و جهان بیرون بهره می گیرد . . واژگان کلیدی:

سعدی، غزلیات ،روان شنا سی شخصیت ، فرانکل