بررسي توان خود مراقبتي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2در دو دهه اخیر در ایران

هدف: ديابت يكي از شايع ترين بيماري هاي مزمن و همچنين بزرگترين مشكل بهداشتي در همه كشورها مي باشد. مهمترين راهبرد كنترل بيماري هاي مزمن، رفتارهاي مراقبت از خود مي باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسي توان خود مراقبتي بيماران مبتلا به نوع 2 در دو دهه اخیر در ایران انجام شد. روش کار: این مطالعه مروری با جستجو در سایت های علمی Google scholar، magiran، Sid، PubMed و iranmedex با کلیدواژه های مراقبت از خود، ديابت شيرين، بيماران Care, diabetes mellitus, patients طی سال های 1995 تا 2015 انجام شد. نتایج: نتایج مطالعات مختلف نشان داد که دراکثر بيماران داراي نمره خود کارآمدي و خود مراقبتي در حد متوسط بودند. عواملي از قبيل نوع ديابت، سطح تحصيلات و سابقه آموزش ارتباط معني داري با توان خودمراقبتي افراد داشتند. ولی از لحاظ سن و محل سکونت با توان خودمراقبتي افراد رابطه معنی دار نبود. در اکثر مطالعات روان رنجوری، برون گرایی و وظیفه شناسی توانستند رفتارهای خود- مراقبتی را در بین بیماران دیابتی نوع 2 پیش بینی کنند و هر دو راهبرد مقابله‌ای هیجان- مدار و مسأله- مدار قادر به تعدیل روابط بین ویژگی‌های شخصیت و رفتارهای خود- مراقبتی بودند. خود مراقبتی با سبک‌های مقابله‌ای مواجه شدن، خوشبینانه، حمایت جوینده، و خود اتکایی همبستگی مثبت و معنی‌داری داشتند و سبک های مقابله‌ای طفره‌آمیز و هیجانی با خود مراقبتی همبستگی منفی و معنی‌داری داشتند. نتیجه گیری: توصیه می شود که کارکنان مراکز بهداشتی درمانی دیابت بخصوص پرستاران با تشویق بیماران برای به کار بردن روش های کارآمد جهت مقابله با تنش در ارتقای خودمراقبتی بیماران دیابتی و سازگاری با این بیماری مزمن گام مناسبی بردارند. با توجه و نياز به ارتقاء خودکارآمدي جهت پيشگيري از عوارض ديابت لازم است برنامه هاي آموزشي جهت افزايش مهارت هاي بيماران ديابتي اجرا شود.

مراقبت از خود، ديابت شيرين، بيماران