ارزيابي فرآیند آموزش مداوم پرسنل آزمایشگاهی شاغل در مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشكي بوشهر در سال 1387.

زمینه و هدف: آموزش مداوم از روش هاي بهسازي نيروي انساني و مهم ترين نوع آموزش تجربي است چرا كه كاركنان، در حين انجام كار، تجربيات و دانش كافي را كسب نموده و به تدريج افرادي خود ساخته بار مي آيند. البته آموزش هايي مي توانند موجب افزايش كارآيي شوند كه هدفدار باشند. بنابراين هدف از اين مطالعه، بررسي نظرات پرسنل آزمایشگاهی شاغل در مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر از برنامه های آموزش مداوم بود. روش اجرا: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی است که در سال 1387 در دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، انجام شد. کلیه پرسنل شاغل در آزمایشگاه های تشخیص طبی تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی بوشهر که طی 6 دوره متوالی دعوت شدند، در این طرح شرکت نمودند (162 نفر). داده ها بوسيله پرسشنامه اي (شامل دموگرافي و اطلاعات مربوط به به ارزیابی فرایند آموزش مداوم) جمع آوري شده و با برنامه آماری SPSS مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه، 88/6 ± 61/33 سال بود. 2/43% از پرسنل مرد و 8/56% از آنها زن بودند. 6/0% از پرسنل کارشناس ارشد، 4/36% کارشناس، 3/59% کاردان و 7/3% مدرک دیپلم داشتند. بین نتایج آزمون های قبل (pretest) و بعد از اجرای برنامه (post test)، اختلاف معنی دار مشاهده شد(p<0.05). از نظر پرسنل شاغل در آزمایشگاه ها، بین نتایج post test و بررسی فضای برگزاری، کاربردی بودن مطالب ارائه شده و نحوه ارائه مطالب اختلاف معنی داری دیده شد(p<0.05). بحث و نتیجه گیري: آموزش مداوم پرسنل آزمایشگاهی به روش برگزاری کارگاه در ارتقاء سطح آگاهی و یادگیری های آنها مؤثر بودند. به منظور افزایش کیفیت برنامه های آموزش مداوم باید مباحث کاربردی بیشتری انتخاب گردند و تنظیم مناسب زمان های اختصاص داده شده برای هر مبحث مورد توجه قرار گیرد.

آموزش مداوم، پرسنل آزمایشگاهی، pretest , post test