هدف از این تحقیق بررسی اثر سطوح آبیاری و مقادیر نیتروژن و سیلیس بر عملکرد و محتواي نيتروژن برنج بود. آزمایش به‌صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی دشت‌ناز ساری در سال 1386 اجرا شد. آبیاری به‌عنوان عامل اصلی در دو سطح غرقاب دايم و تناوبي و مقادیر نیتروژن به‌عنوان عامل فرعی در چهار سطح 0، 46، 92 و 138 کیلوگرم در هکتار نیتروژن خالص و مقادیر سیلیس به‌عنوان عامل فرعی¬فرعی در دو سطح 0 و 500 کیلوگرم سیلیس خالص در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که انجام آبیاری غرقابی عملکرد بیولوژیک، غلظت نیتروژن کاه و وزن هزار دانه را افزایش داد. با انجام آبیاری تناوبي بر تعداد پنجه ¬در کپه و شاخص برداشت افزوده شد. بیشترین ارتفاع گياه، تعداد پنجه در کپه، تعداد خوشه در متر مربع، تعداد کل خوشه‌چه و تعداد خوشه‌چه ¬پر در کپه و در نتیجه حداکثر عملکرد دانه، کاه و بیولوژیک به دست آمد. حداكثر مقدار نیتروژن دانه و كاه با مصرف 138 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به‌دست آمد. حداکثر عملکرد دانه، عملكرد كاه کاه و عملكرد بیولوژیک با مصرف 500 کیلوگرم سیلیس در هکتار توليد شد. بیشترین غلظت نیتروژن کاه در تیمار بدون مصرف سیلیس به‌دست آمد. اثر متقابل مقادیر نیتروژن با سیلیس فقط بر عملکرد کاه و غلظت نیتروژن دانه در سطح احتمال پنج درصد اثر معنی‌داری داشت. بنابراين، مصرف سيليس موجب كاهش اثر منفي آبياري دوره‌اي و مقادير بالای مصرف نيتروژن شد.
کلید واژگان :برنج، نیتروژن، آبياري، سیلیس و عملکرد
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک