امروزه در دنياي فارغ از ساختارهاي مرزي، سيستم هاي پيچيده و غيرخطي سكونتگاهي شهرها با مخاطرات متعددي روبرو هستند و قابليت پيش بيني پاييني دارند كه در اين ميان، زلزله بارزترين آن هاست. در منطقه شمال غرب ايران، شهر زنجان در محاصره سه گسل خطرناك زنجان در شمال، سلطانيه در جنوب و گسل بياتلر در غرب قرار دارد. اين مقاله با شناسايي شاخص ها و عوامل موثر، ميزان تاب آوري كالبدي نواحي شهري زنجان را در برابر زلزله مورد ارزيابي قرار مي دهد. داده هاي به كاررفته، براساس معيارهاي موثر در ارزيابي تاب آوري شامل: كيفيت بنا، مصالح بنا (نوع سازه)، نماي بنا، عمر بنا، دانه بندي ساختمان، سطح تراكم ساختمان و سازگاري كاربري، با استفاده از مدل تصميم گيري چند معياره توديم، تحليل گرديده اند. نتايج حاصل از مطالعه نشان مي دهد كه با توجه به معيارهاي ارزيابي تاب آوري كالبدي در ۲۵ ناحيه شهري زنجان، غالباً قسمت هاي شمالي، شرقي و شمال شرقي از تاب آوري بالايي برخوردار هستند. يعني نواحي منطبق بر بافت جديد و نسبتاً جديد شهري با 25103 نفر جمعيت به عنوان ارزيابي كاملاً تاب آور و نواحي منطبق بر بافت قديم، فرسوده و غيررسمي در جهات جنوب، جنوب غرب و شمال غرب مانند اسلام آباد، ترانس و بي سيم، فاطميه، مسجد يري و دباغلار جمعاً با 107267 نفر جمعيت با تاب آوري بسيار ضعيف شناخته شدند. اين در حالي است كه مطابق آمارنامه جمعيتي ۱۳۹۲، اين نواحي جزو پرجمعيت ترين قسمت هاي شهر به شمار مي روند. با توجه به بحث فوق و خطوط گسل زلزله كه از دو طرف شهر زنجان عبور مي كند بايستي اقدامات استحكامي و امنيتي در سطح بسيار بالايي هم در مسير شريان هاي زيرساختي و هم عناصر كالبدي به اجرا درآيد و به ويژه در توسعه درون زاي شهري بايستي مقاوم سازي براساس مقررات ساختماني استاندارد ۲۸۰۰ و ساختار جغرافيايي منطقه انجام پذيرد.
کلید واژگان :تاب آوري كالبدي، زنجان، مدل توديم، زلزله
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک