به طور کلی، چگونگی رفتار در هر سبکی از تربیت، بر جهان‌بینی حاکم بر آن سبک و نوع نگاه به انسان، مبتنی است و بدون شناخت انسان، شناخت خدا و هستی و چگونگی رفتار انسان در جامعه تبیین نخواهد شد. این امر در این پژوهش، با روش توصیفی - تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه‌ای، از دیدگاه قرآن و حدیث، مورد بررسی قرار گرفته است. از نظر انسان‌شناسی اسلامی، انسان، موجودی دو بعدی (مادی و روحانی)، دارای اختیار، مسئول، الهی و فطرت‌محور، برخوردار از عقل، حقیقت‌گرا و زيباگراست؛ بدین صورت که انسان در حوزۀ تربیت اجتماعی با واکنش مسئولانه نسبت به پدیده‌های پیرامون خویش، با تکیه بر الهی بودن و پیروی از وحی، با مراجعه به فطرت و به کارگیری عقل، با استفاده از اراده و اختيار و حاکمیت عقل بر احساس و با جهت دادن به فطرت زیبایی‌گرایی، مي‌تواند به هدف خود؛ يعني رشد اخلاقی و انسانی و سعادت دنیا و آخرت دست یابد؛ از این رو، انسان کامل و توسعه‌یافته، همان انسانی است که با حرکت بر محور انسانیت و اصول فطرت، تکامل می‌یابد و با یاری جستن از سه منبعِ عقل، وحی و تجربه، راه تعمیق و گسترش اصول انسانی را در عرصه‌های حیات خود باز می‌کند.
کلید واژگان :مبانی انسان‌شناختی، تربیت، سبک تربیتی، تربیت اجتماعی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک