اصولاً برنامه¬ریزی کاربری¬اراضی، هسته¬اصلی¬ برنامه¬ریزی شهری می¬باشد و ارزیابی و ساماندهی¬فضایی- مکانی کاربری¬ها و عملکرد¬های شهری، یکی از مهم¬ترین و تاثیرگذارترین محور¬های توسعه پایدار شهری می¬باشد. بطور ویژه پایداری کاربری مسکونی به عنوان مهمترین کاربری شهری، نقشی اساسی را در توسعه پایدار شهری ایفا می نماید. در این پژوهش با هدف ارزیابی کمی و کیفی کاربری اراضی شهری و با تاکید بر پایداری و تقویت کاربری مسکونی، شهر دهگلان مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و بر این اساس ابتدا به ارزیابی کمی¬ و کیفی کاربری¬های شهر دهگلان پرداخته و سپس بطور خاص به ارزیابی کمی شاخص¬های کاربری مسکونی¬با بهره¬گیری از طرح تفصیلی شهر و مطلاعات میدانی نگارندگان، اقدام شد. جهت ارزیابی کیفی و بررسی سازگاری کاربری مسکونی با سایر کاربری¬ها از نرم¬فزار ARC GIS و از مدل Distance استفاده شده است. نتایج حاصل از تحلیل یافته¬ها بیانگر آن است که کمبود سرانه در اکثر کاربری¬ها وجود دارد و به ویزه کاربری مسکونی با کمبود 15.1 متر مربع مواجه می¬باشد. محلات مسکونی شهر از لحاظ چگونگی استقرار کاربری¬ها تفاوت چشم¬گیری را نشان می¬دهند. بطوریکه در اکثر محلات مسکونی به علت وجود کاربری ناسازگار یا به علت عدم وجود کاربری¬هایی که کاربری مسکونی به آن وابسته می¬باشد، عدم سازگاری کاربری مسکونی مشاهده می¬گردد.
کلید واژگان :ارزیابی کمی و کیفی، کاربری اراضی شهری، پایداری کاربری مسکونی، دهگلان
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک