بر اساس فرضیه کائو و روبین، افزایش قدرت دولت در جمع‌آوری مالیات، باعث گسترش اندازه دولت می‌شود. در این راستا، هدف اصلی مقاله حاضر، آزمون این فرضیه برای کشورهای منتخب درحال‌توسعه و توسعه‌یافته طی دوره‌ی زمانی 14-2001 است. به این منظور از دو متغیر، نرخ مشارکت زنان در بازار کار و خود اشتغالی، به‌عنوان شاخص‌های اندازه‌گیری قدرت دولت در جمع‌آوری مالیات و روش برآورد گشتاورهای تعمیم‌یافته (GMM) استفاده شده است. نتایج حاصل از این تحقیق، نشان‌دهنده تأثیر مثبت و معنادار نرخ مشارکت زنان در بازار کار و تأثیر منفی و معنادار خود اشتغالی بر اندازه دولت در کشورهای توسعه‌یافته و عدم معناداری تأثیر این شاخص‌ها، بر اندازه دولت در کشورهای درحال‌توسعه است. بر این اساس می‌توان گفت که فرضیه کائو و روبین برای کشورهای درحال‌توسعه رد می‌شود؛ اما این فرضیه را برای کشورهای توسعه‌یافته نمی‌توان رد کرد.
کلید واژگان :: اندازه دولت، فرضیه کائو و روبین، کشورهای درحال‌توسعه، کشورهای توسعه‌یافته، روش گشتاورهای تعمیم‌یافته (GMM).
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک