هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی پژوهشی و انگیزه پیشرفت تحصیلی با نقش میانجی هوش هیجانی بود. روش تحقیق توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه بوعلی سینا همدان با حجم 3340 نفر بود. با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای 246 نفر(182 نفر دانشجوی کارشناسی ارشد و 64 نفر دانشجوی دکتری) به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده های پژوهش پرسشنامه استاندارد بود. برای تعیین روایی پرسشنامه ها از روایی محتوایی با استفاده از دیدگاه متخصصان علوم تربیتی بهره گرفته شد و میزان پایایی پرسشنامه ها از طریق ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی 76/0=α، پرسشنامه هوش هیجانی 92/0=α و پرسشنامه انگیزه پیشرفت تحصیلی81/0=α به دست آمد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS و تحلیل مسیر در نرم افزار LISREL تحلیل شدند، یافته های نشان داد که اثر مستقیم و غیر مستقیم خود کارآمدی پژوهشی با نقش میانجی هوش هیجانی بر انگیزش پیشرفت تحصیلی مثبت و معنی دار بود. در نتیحه برای اینکه بتوان انگیزه پیشرفت تحصیلی دانشجویان را افزایش داد به خودکارآمدی پژوهشی و هوش هیجانی توجه نمود.
کلید واژگان :خودکارآمدی پژوهشی، هوش هیجانی، انگیزه پیشرفت تحصیلی، دانشجویان تحصیلات تکمیلی.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک