قدمه: هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان اثربخشی دو روش رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی بر بهبود
علائم رفتارهاي تکانشی بیماران دچار افسردگی اساسی داراي افکار خودکشی بود.
مواد و روش ها: طرح مطالعه حاضر از نوع روش نیمه آزمایشی، با دو گروه آزمایش(رفتاردرمانی دیالکتیک و
رفتاردرمانی شناختی) و یک گروه کنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، مشتمل بر کلیه بیماران دچار افسردگی اساسی
بود که رفتارهاي تکانشی همایند با افکار خودکشی داشتند که در بهار 1392 به مرکز خدمات روان شناختی همدان مراجعه
کردند. نمونه پژوهش شامل 21 بیمار دچار افسردگی اساسی داراي افکار خودکشی بود که ملاك هاي ورود را داشتند.
، ابزارهاي پژوهش شامل مصاحبه تشخیصی ساختاریافته بر اساس راهنماي تشخیصی و آماري اختلال هاي روانی 2000
آزمون تکانشگري بارت 1994 و آزمون افکار خودکشی بک 1997 بود.
یافت ه هاي پژوهش: یافته ها، نشان داد رفتاردرمانگري دیالکتیکی در کاهش رفتارهاي تکانشی بیماران دچار
افسردگی اساسی اقدام کننده به خودکشی مؤثرتر از رفتاردرمانی شناختی است.
بحث و نتیجه گیري: در حوزه درمان و زمینه کار با افراد افسرده و افرادي که در حالت بحران به سر می برند و
گرایش به خودکشی دارند، رفتاردرمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نویدبخش به نظر می رسد.
