سروده¬¬ های محلی و عامیانۀ اقوام ایرانی یکی از دلنشین¬ترین جنبه¬¬های ادبیات شفاهی این مرز و بوم به شمار است. این سروده¬¬ها در درازنای تاریخ همپای همیشگی و جدانشدنی محافل و نقل رایج مراسم و گردهمایی¬های اقوام این سرزمین بوده است. برخی از این نواها، با وجود جذابیت لفظی، معنایی و فرهنگی فراوان، بنا به دلایل گوناگون از جمله عدم توجه پژوهش¬گران حوزه ادبیات عامه و نیز عدم ارتباط گسترده گویشوران آن با مناطق شهری، حتی تا زمان کنونی دور از دسترس و ناشناخته مانده است. در این میان از جمله بوم¬نواهای عامیانۀ خیال¬انگیز کویر، "اُلّاه" می¬¬باشد که ساکنان روستاهای جنوبی شهرستان¬های شاهرود و دامغان (منطقه طُرود و سرکویر) از گذشته¬های بسیار دور این نواها را در مراسم عروسی خود به کار می¬¬برند و هم اکنون نیز این سنت کهن، پایایی و پویایی خود را حفظ نموده است. در این نوشتار کوشیده¬ایم تا در کنار معرفی " اُلّاه"، برای نخستین بار به بررسی ویژگی-ها، نکات ادبی و مشخصات اختصاصی آن بپردازیم و از این رهگذر پیوندهای این آیین سُرور با ریشه¬های کهن فرهنگ ایرانی را بشناسانیم و نیز برخی ویژگی¬های حاکم بر فرهنگ عامه گویشوران را مورد واکاوی قرار دهیم.
کلید واژگان :طُرود، سطوه، سرکویر، نواهای محلی، اُلّاه، عروسی نامه
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک