این پژوهش پیمایشی پیرامون رابطۀ اشتغال، افسردگی، گردشگری و اوقات فراغت ( شهر شیراز) بوده است. داده های آماری مورد نیاز با استفاده از نمونه گیری تصادفی از میان 400 نفر از مردم شهر شیراز گردآوری گردید. در چارچوب نظری، نظریه کنش متقابل نمادین، شناخت گرایی و فراغت پارکر مورد استفاده قرار گرفت. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که میان سن، جنسیت، تحصیلات و تمایل به گردشگری رابطه معناداری وجود ندارد. بین اوقات فراغت و اشتغال رابطه معناداری وجود دارد. بین اشتغال و تمایل به گردشگری و بین افسردگی و اوقات فراغت رابطه معناداری وجود دارد در حالی که بین افسردگی و تمایل به گردشگری رابطه معناداری وجود ندارد.
